Łk 14,1.7-14
Gdy Jezus przyszedł do domu pewnego przywódcy faryzeuszów, aby w szabat spożyć posiłek, oni Go śledzili. I opowiedział zaproszonym przypowieść, gdy zauważył, jak sobie wybierali pierwsze miejsca. Tak mówił do nich: ”Jeśli cię kto zaprosi na ucztę, nie zajmuj pierwszego miejsca, by czasem ktoś znakomitszy od ciebie nie był zaproszony przez niego. Wówczas przyjdzie ten, kto was obu zaprosił, i powie ci: „Ustąp temu miejsca”; i musiałbyś ze wstydem zająć ostatnie miejsce. Lecz gdy będziesz zaproszony, idź i usiądź na ostatnim miejscu. Wtedy przyjdzie gospodarz i powie ci: „Przyjacielu, przesiądź się wyżej”; i spotka cię zaszczyt wobec wszystkich współbiesiadników. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się poniża, będzie wywyższony”. Do tego zaś, który Go zaprosił, rzekł: ”Gdy wydajesz obiad albo wieczerzę, nie zapraszaj swoich przyjaciół ani braci, ani krewnych, ani zamożnych sąsiadów, aby cię i oni nawzajem nie zaprosili, i miałbyś odpłatę. Lecz kiedy urządzasz przyjęcie, zaproś ubogich, ułomnych, chromych i niewidomych. A będziesz szczęśliwy, ponieważ nie mają czym tobie się odwdzięczyć; odpłatę bowiem otrzymasz przy zmartwychwstaniu sprawiedliwych”.
Refleksja:
Ewangelia tej niedzieli prowadzi nas do stołu, miejsca, które dobrze znamy. W domu, przy świątecznym stole, przy urodzinach, w codziennym obiedzie. Jezus zauważa, że uczniowie wybierają pierwsze miejsca. A potem mówi: „Gdy cię ktoś zaprosi, idź raczej i usiądź na ostatnim miejscu…” To nie tylko lekcja dobrego wychowania. To szkoła serca. Bo w świecie, gdzie każdy chce być zauważony, doceniony, ważny, Chrystus uczy nas innej logiki. Logiki królestwa: „Kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony.” (Łk 14,11). To nie Bóg pragnie nas upokarzać. To On chce nas podnieść. Ale podnieść wtedy, gdy zaufamy, że nasza wartość nie zależy od pozycji, lajków czy sukcesów, ale od Jego miłości.
Jak to wygląda w praktyce? Może wtedy, gdy w pracy nie muszę udowadniać, że jestem lepszy od innych. Gdy w rodzinie potrafię ustąpić, by zachować pokój. Gdy zauważę cichego, niezauważonego, i dam mu miejsce przy moim stole. Jezus przypomina, że błogosławieństwo kryje się w tym, by zaprosić tych, którzy nie mogą się odwdzięczyć – ubogich, samotnych, odrzuconych. To jest Ewangelia w działaniu. Pokora nie jest słabością. To wolność serca. Wolność, która daje miejsce Bogu, aby to On nas wywyższył.
Wezwanie na dziś
Znajdź w tym tygodniu „ostatnie miejsce”. Gest pokory, który otworzy serce drugiego człowieka. Może to być uśmiech dla nieznajomego, telefon do kogoś zapomnianego, albo rezygnacja z pierwszeństwa. Niech twoim wyróżnieniem będzie miłość.
