(Łk 24,46-53)
Jezus powiedział do swoich uczniów: ”Tak jest napisane: Mesjasz będzie cierpiał i trzeciego dnia zmartwychwstanie; w imię Jego głoszone będzie nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom, począwszy od Jerozolimy. Wy jesteście świadkami tego. Oto Ja ześlę na was obietnicę mojego Ojca. Wy zaś pozostańcie w mieście, aż będziecie uzbrojeni mocą z wysoka”. Potem wyprowadził ich ku Betanii i podniósłszy ręce pobłogosławił ich. A kiedy ich błogosławił, rozstał się z nimi i został uniesiony do nieba. Oni zaś oddali Mu pokłon i z wielką radością wrócili do Jerozolimy, gdzie stale przebywali w świątyni, wielbiąc i błogosławiąc Boga.
Refleksja:
Wniebowstąpienie Jezusa nie oznacza Jego odejścia, lecz nowy początek. To moment, w którym ziemska misja Chrystusa ustępuje miejsca misji Kościoła – misji uczniów, którzy odtąd mają głosić nawrócenie i odpuszczenie grzechów wszystkim narodom.
Zadziwiające jest to, że uczniowie nie reagują na odejście Jezusa smutkiem, lecz radością. Dlaczego? Bo zostają pobłogosławieni i napełnieni nadzieją – wiedzą, że obietnica Ojca, Duch Święty, wkrótce ich uzbroi „mocą z wysoka”. W obliczu tak wielkiego zadania – bycia świadkami Zmartwychwstałego – nie są zostawieni sami sobie. Bóg działa w nich i przez nich.
To wydarzenie mówi nam jedno: wiara to nie tylko przeżycie, ale misja. Każdy z nas, ochrzczony i posłany, jest zaproszony, by nieść Ewangelię w swoim środowisku – poprzez słowo, postawę, przebaczenie i nadzieję.
Wniebowstąpienie nie odrywa Jezusa od świata – wręcz przeciwnie, czyni Go obecnym w nowy sposób, w sercu wspólnoty wierzących. A tam, gdzie Kościół wielbi, służy i kocha – tam Chrystus jest naprawdę obecny. Tak, jak obiecał.
