(Mt 28,8-15)
Gdy anioł przemówił do niewiast, one pośpiesznie oddaliły się od grobu, z bojaźnią i wielką radością, i biegły oznajmić to Jego uczniom. A oto Jezus stanął przed nimi i rzekł: Witajcie. One podeszły do Niego, objęły Go za nogi i oddały Mu pokłon. A Jezus rzekł do nich: Nie bójcie się. Idźcie i oznajmijcie moim braciom: niech idą do Galilei, tam Mnie zobaczą. Gdy one były w drodze, niektórzy ze straży przyszli do miasta i powiadomili arcykapłanów o wszystkim, co zaszło. Ci zebrali się ze starszymi, a po naradzie dali żołnierzom sporo pieniędzy i rzekli: Rozpowiadajcie tak: Jego uczniowie przyszli w nocy i wykradli Go, gdyśmy spali. A gdyby to doszło do uszu namiestnika, my z nim pomówimy i wybawimy was z kłopotu. Ci więc wzięli pieniądze i uczynili, jak ich pouczono. I tak rozniosła się ta pogłoska między żydami i trwa aż do dnia dzisiejszego.
Refleksja:
Bojaźń i wielka radość – dwa uczucia, które mieszkają razem tylko w obliczu czegoś naprawdę świętego. Kobiety biegną od grobu – nie ze strachu, że czegoś nie rozumieją, ale z wiarą, że coś się wydarzyło, co przekracza ich wyobraźnię. I właśnie wtedy, gdy biegną z Ewangelią – Jezus staje im na drodze.
Nie objawia się jako duch czy zjawa. Daje się dotknąć, obejmują Go za nogi, jakby chciały już nigdy więcej Go nie puścić. I mówi: „Witajcie”. Jakby wracał z podróży, nie z krzyża. Jakby wszystko, co przeszedł, było tylko konieczną drogą, żeby wrócić do tych, których kocha.
„Nie bójcie się” – to nie tylko uspokojenie. To wezwanie do odwagi, by iść i głosić. I one idą.
Tymczasem w cieniu tego poranka rozgrywa się coś zupełnie innego. Kłamstwo zaczyna się szerzyć, zanim jeszcze świat ochłonie z wieści o zmartwychwstaniu. Pieniądze, układy, wymówki. Próba uciszenia prawdy, zanim się rozniesie.
Ale Ewangelia już biegnie. Już została wypowiedziana – i nie da się jej cofnąć.
To opowieść o tym, że świat zawsze będzie próbował zagłuszyć zmartwychwstanie. Ale jeśli spotkasz Jezusa i usłyszysz „Witaj” – nic cię nie zatrzyma. Ani kłamstwo, ani strach, ani ciemność.
Czy ja biegnę z Ewangelią? Czy może stoję i zastanawiam się, jak wytłumaczyć pusty grób po swojemu?
