(J 19, 25-34)
Obok krzyża Jezusowego stały: Matka Jego i siostra Matki Jego, Maria, żona Kleofasa, i Maria Magdalena. Kiedy więc Jezus ujrzał Matkę i stojącego obok Niej ucznia, którego miłował, rzekł do Matki: „Niewiasto, oto syn Twój”. Następnie rzekł do ucznia: „Oto Matka twoja”. I od tej godziny uczeń wziął Ją do siebie. Potem Jezus, świadom, że już wszystko się dokonało, aby się wypełniło Pismo, rzekł: „Pragnę”. Stało tam naczynie pełne octu. Nałożono więc na hizop gąbkę nasączoną octem i do ust Mu podano. A gdy Jezus skosztował octu, rzekł: „Dokonało się!” I skłoniwszy głowę, oddał ducha. Ponieważ był to dzień Przygotowania, aby zatem ciała nie pozostawały na krzyżu w szabat – ów bowiem dzień szabatu był wielkim świętem – Żydzi prosili Piłata, żeby ukrzyżowanym połamano golenie i usunięto ich ciała. Przyszli więc żołnierze i połamali golenie tak pierwszemu, jak i drugiemu, którzy z Jezusem byli ukrzyżowani. Lecz gdy podeszli do Jezusa i zobaczyli, że już umarł, nie łamali Mu goleni, tylko jeden z żołnierzy włócznią przebił Mu bok, a natychmiast wypłynęła krew i woda.
Refleksja:
W najbardziej dramatycznym momencie Ewangelii, gdy Jezus kona na krzyżu, nie mówi wiele – ale to, co mówi, ma wagę wieczności. W geście pełnym miłości i troski, oddaje swoją Matkę uczniowi, a ucznia Matce. To nie tylko gest rodzinny – to początek nowej wspólnoty, nowej duchowej rodziny: Kościoła. Maryja staje się Matką wszystkich wierzących, tych, którzy jak „umiłowany uczeń” stają u stóp Krzyża.
W słowie „Pragnę” objawia się Jezusowe pragnienie zbawienia człowieka, pragnienie miłości, która się nie cofa, nawet wobec śmierci. A gdy wypowiada: „Dokonało się!”, nie mówi jedynie o końcu życia – ale o wypełnieniu misji, o dokonaniu zbawienia.
Z Jego przebitego boku wypływają krew i woda – obraz sakramentów, zwłaszcza Eucharystii i chrztu, z których rodzi się Kościół. Jezus, nawet w śmierci, daje życie. To z Jego zranionego serca rodzi się nowe stworzenie, nowa nadzieja.
Czy potrafię zatrzymać się u stóp Krzyża i przyjąć Maryję jako Matkę? Czy widzę w przebitym boku Chrystusa źródło życia duchowego? Czy pozwalam, by Jego „dokonało się” objęło moje życie, przemieniając je i uświęcając?
