(Łk 1,39-56)
Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w pokoleniu Judy. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę. Wydała ona okrzyk i powiedziała: „Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie? Oto skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana”. Wtedy Maryja rzekła: „Wielbi dusza moja Pana, i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy. Bo wejrzał na uniżenie swojej służebnicy. Oto bowiem odtąd błogosławić mnie będą wszystkie pokolenia. Gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. święte jest Jego imię, A Jego miłosierdzie z pokolenia na pokolenie nad tymi, co się Go boją. Okazał moc swego ramienia, rozproszył pyszniących się zamysłami serc swoich. Strącił władców z tronu, a wywyższył pokornych. Głodnych nasycił dobrami, a bogatych z niczym odprawił. Ujął się za swoim sługą, Izraelem, pomny na swe miłosierdzie. Jak przyobiecał naszym ojcom, Abrahamowi i jego potomstwu na wieki”. Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu
Refleksja:
Scena nawiedzenia Elżbiety to jedno z najbardziej poruszających wydarzeń w Ewangelii – cicha obecność Maryi staje się źródłem radości, proroczego uniesienia i uwielbienia Boga. Jednak centrum tego fragmentu nie jest spektakularne objawienie czy cud, ale wiara i pokora młodej kobiety, która zawierzyła słowu Boga.
Elżbieta wypowiada kluczowe słowa: „Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła”. To właśnie wiara Maryi sprawia, że staje się Ona pierwszą uczennicą Chrystusa i wzorem dla każdego wierzącego. Nie pyta o gwarancje, nie oczekuje dowodów – w Jej sercu mieszka ufność i gotowość do służby.
W odpowiedzi Maryja wypowiada hymn Magnificat – pieśń wdzięczności i wiary w Boga, który działa pośród pokornych i odwraca logikę świata: wywyższa uniżonych, nasyca głodnych, miłosierdziem ogarnia wiernych. To przesłanie staje się nie tylko poetyckim wyznaniem, ale manifestem Ewangelii.
Dzisiejszy świat często promuje siłę, niezależność i samowystarczalność. Maryja pokazuje, że prawdziwa wielkość rodzi się z zawierzenia Bogu i służby drugiemu człowiekowi. Jej pośpiech w drodze do Elżbiety nie jest ucieczką, ale miłością w działaniu – cichą, pełną troski obecnością, która przynosi Boga tam, gdzie jest potrzebny.
