(J 10,11-16)
Jezus powiedział do faryzeuszów: Ja jestem dobrym pasterzem. Dobry pasterz daje życie swoje za owce. Najemnik zaś i ten, kto nie jest pasterzem, którego owce nie są własnością, widząc nadchodzącego wilka, opuszcza owce i ucieka, a wilk je porywa i rozprasza; najemnik ucieka dlatego, że jest najemnikiem i nie zależy mu na owcach. Ja jestem dobrym pasterzem i znam owce moje, a moje Mnie znają, podobnie jak Mnie zna Ojciec, a Ja znam Ojca. Życie moje oddaję za owce. Mam także inne owce, które nie są z tej owczarni. I te muszę przyprowadzić i będą słuchać głosu mego, nastanie jedna owczarnia, jeden pasterz.
Refleksja:
W świecie, w którym wiele osób zajmuje stanowiska, ale mało kto bierze odpowiedzialność, Jezus mówi o sobie: „Ja jestem dobrym pasterzem”. Nie takim, który się sprawdza tylko wtedy, gdy wszystko idzie dobrze. Ale takim, który nie ucieka, gdy nadchodzi niebezpieczeństwo.
To kluczowe słowa na uroczystość św. Stanisława – biskupa, który oddał życie za owce. Nie dla siebie, nie dla tytułu, nie z obowiązku. Z miłości. To właśnie odróżnia pasterza od najemnika: miłość i odpowiedzialność. Stanisław nie milczał, gdy trzeba było upomnieć króla. Nie cofnął się, gdy jego słowa miały kosztować go życie.
Jezus mówi dziś wyraźnie: „Ja znam moje owce, a moje Mnie znają”. To relacja. Bliskość. Dobry pasterz nie zarządza z dystansu. Nie chroni tylko wizerunku. Jest blisko, zna po imieniu, zna rany i słabości – i nie odchodzi.
Święty Stanisław staje się wzorem nie tylko dla duchownych. On pokazuje, że prawdziwe przywództwo – to gotowość do oddania życia, codziennie. To nie zawsze śmierć fizyczna – to decyzje, które kosztują. To mówienie prawdy, gdy łatwiej byłoby milczeć. To trwanie przy ludziach, nawet gdy ich życie się rozpada.
🔍 Co to znaczy dla mnie?
- Czy jestem pasterzem – w rodzinie, w pracy, w relacjach – który zostaje, gdy inni uciekają?
- Czy mam odwagę stawać w prawdzie, nawet gdy to niewygodne?
- Czy naprawdę znam tych, za których odpowiadam?
Jezus nie szuka bohaterów. Szuka ludzi, którym zależy. Którzy nie zostawią drugiego człowieka samego.
📌 Nie wystarczy być obecnym. Trzeba być gotowym oddać coś z siebie. Tak wygląda prawdziwe pasterzowanie.
