Mt 9, 18-26
Gdy Jezus mówił do uczniów, oto przyszedł do Niego pewien zwierzchnik synagogi i oddając Mu pokłon, prosił: «Panie, moja córka dopiero co skonała, lecz przyjdź i połóż na nią rękę, a żyć będzie». Jezus wstał i wraz z uczniami poszedł za nim.Wtem jakaś kobieta, która dwanaście lat cierpiała na krwotok, podeszła z tyłu i dotknęła się frędzli Jego płaszcza. Mówiła bowiem sobie: «Żebym choć dotknęła Jego płaszcza, a będę zdrowa».Jezus obrócił się i widząc ją, rzekł: «Ufaj, córko! Twoja wiara cię ocaliła». I od tej chwili kobieta była zdrowa. Gdy Jezus przyszedł do domu zwierzchnika i zobaczył fletnistów oraz tłum zgiełkliwy, rzekł: «Odsuńcie się, bo dziewczynka nie umarła, tylko śpi». A oni wyśmiewali Go. Skoro jednak usunięto tłum, wszedł i ujął ją za rękę, a dziewczynka wstała. Wieść o tym rozeszła się po całej tamtejszej okolicy.
Refleksja:
Jak często nasza ufność kończy sie wtedy, gdy wchodzi rzeczywistość mojego „ja”? Wtedy potrafimy być kapryśni, a nawet pogardliwi, bo przecież wiemy lepiej i znamy już dany schemat działania.
Dziś na nowo zwróćmy uwagę na fakt, że tylko Jezus może zmienić to, co niemożliwe w oczach ludzkich. Moje „ja” nie może stanowić tu przeszkody. Jak często modlę sie i proszę o to, by pycha własna nie przeszkadzała mi w podążaniu za Jezusem w swoich decyzjach?
