(Łk 4, 24-30)
Kiedy Jezus przyszedł do Nazaretu, przemówił do ludu w synagodze: „Zaprawdę, powiadam wam: Żaden prorok nie jest mile widziany w swojej ojczyźnie. Naprawdę mówię wam: Wiele wdów było w Izraelu za czasów Eliasza, kiedy niebo pozostawało zamknięte przez trzy lata i sześć miesięcy, tak że wielki głód panował w całym kraju; a Eliasz do żadnej z nich nie został posłany, tylko do owej wdowy w Sarepcie Sydońskiej. I wielu trędowatych było w Izraelu za proroka Elizeusza, a żaden z nich nie został oczyszczony, tylko Syryjczyk Naaman”. Na te słowa wszyscy w synagodze unieśli się gniewem. Porwawszy się z miejsc, wyrzucili Go z miasta i wyprowadzili aż na urwisko góry, na której zbudowane było ich miasto, aby Go strącić. On jednak, przeszedłszy pośród nich, oddalił się.
Refleksja:
Fragment Ewangelii Łukasza (Łk 4, 24-30) ukazuje nam trudność, z jaką Jezus spotkał się w swoim rodzinnym Nazarecie. Jego rodacy, zamiast przyjąć Go z wiarą, odrzucili Jego naukę, ponieważ nie potrafili zaakceptować, że ktoś im bliski może być Bożym wysłannikiem. To odrzucenie przypomina sytuację wielu proroków, którzy doświadczali niezrozumienia i prześladowania.
Kościół przypomina, że każda epoka ma swoich proroków, ludzi głoszących prawdę, nawet jeśli jest ona niewygodna. Przykładem może być św. Jan Paweł II, który wzywał świat do poszanowania życia i godności człowieka, często spotykając się ze sprzeciwem. Podobnie św. Maksymilian Kolbe, pełen miłości do bliźnich, został odrzucony przez ideologię nienawiści i poniósł śmierć w Auschwitz.
Ten fragment Ewangelii zachęca nas do refleksji: czy potrafimy przyjąć prawdę, nawet jeśli jest dla nas wymagająca? Czy mamy otwarte serce na Boże działanie, także poprzez ludzi, których najmniej byśmy się spodziewali? Jezus przypomina, że Bóg działa tam, gdzie chce, i objawia się tym, którzy potrafią Go przyjąć z pokorą i otwartością serca.
