(J 17,1-11a)
W czasie ostatniej wieczerzy Jezus podniósłszy oczy ku niebu, rzekł: „Ojcze, nadeszła godzina! Otocz swego Syna chwałą, aby Syn Ciebie nią otoczył i aby mocą władzy udzielonej Mu przez Ciebie nad każdym człowiekiem dał życie wieczne wszystkim tym, których Mu dałeś. A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa. Ja Ciebie otoczyłem chwałą na ziemi przez to, że wypełniłem dzieło, które Mi dałeś do wykonania. A teraz Ty, Ojcze, otocz Mnie u siebie tą chwałą, którą miałem u Ciebie pierwej, zanim świat powstał. Objawiłem imię Twoje ludziom, których Mi dałeś ze świata. Twoimi byli i Ty Mi ich dałeś, a oni zachowali słowo Twoje. Teraz poznali, że wszystko, cokolwiek Mi dałeś, pochodzi od Ciebie. Słowa bowiem, które Mi powierzyłeś, im przekazałem, a oni je przyjęli i prawdziwie poznali, że od Ciebie wyszedłem, oraz uwierzyli, żeś Ty Mnie posłał. Ja za nimi proszę, nie proszę za światem, ale za tymi, których Mi dałeś, ponieważ są Twoimi. Wszystko bowiem moje jest Twoje, a Twoje jest moje, i w nich zostałem otoczony chwałą. Już nie jestem na świecie, ale oni są jeszcze na świecie, a Ja idę do Ciebie”.
Refleksja:
W najgłębszym momencie Ostatniej Wieczerzy Jezus nie koncentruje się na sobie – modli się do Ojca za swoich uczniów. To niezwykła modlitwa, w której odsłania się serce Jezusa – pełne miłości, troski i całkowitego zjednoczenia z Ojcem. Mówi o godzinie, która nadeszła – godzinie męki, ale i chwały. To nie porażka, lecz spełnienie misji, która daje życie wieczne.
Centralnym punktem tej modlitwy jest definicja życia wiecznego: „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa”. Nie chodzi o wiedzę teoretyczną – lecz o głęboką, osobistą relację z Bogiem.
Jezus prosi za uczniów, za tych, którzy przyjęli słowo, uwierzyli i pozostali Jego. I choć odchodzi do Ojca, pozostawia ich na świecie – ale nie samych. W ich wierze, ich miłości i wierności objawia się chwała Boża. To słowo staje się zaproszeniem dla nas: czy żyjemy tak, by nasze życie było modlitwą, która oddaje chwałę Bogu?
