(Mk 8, 34 – 9, 1)
Jezus przywołał do siebie tłum razem ze swoimi uczniami i rzekł im: „Jeśli ktoś chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje. Bo kto chce zachować swoje życie, straci je; a kto straci swe życie z powodu Mnie i Ewangelii, zachowa je. Cóż bowiem za korzyść stanowi dla człowieka zyskać świat cały, a swoją duszę utracić? Bo cóż może dać człowiek w zamian za swoją duszę? Kto się bowiem Mnie i słów moich zawstydzi przed tym pokoleniem wiarołomnym i grzesznym, tego Syn Człowieczy wstydzić się będzie, gdy przyjdzie w chwale Ojca swojego razem z aniołami świętymi”. Mówił im także: „Zaprawdę, powiadam wam: Niektórzy z tych, co tu stoją, nie zaznają śmierci, aż ujrzą królestwo Boże przychodzące w mocy”.
Refleksja:
Jezus nie daje nam krzyża. My sami siebie krzyżujemy – nieustannie ranimy się nawzajem, niszczymy słowem i gestami, unicestwiamy pierwiastki dobra w nas ukryte stając się zamkniętymi na rozwój. Jezus to widzi. Z miłości do nas daje nam przykład, aby idąc za Nim, współcierpieć wraz z Nim. Umiejętnie przeżywać kryzysy, nie szukając tym samym postawy cierpiętnictwa, które prowadzi do patologii. Bóg nie chce naszego bólu, lecz szczęścia. Świat, jak dobrze wiemy, nie jest jednak rajem. Każdego dnia konfrontujemy się z cierpieniem w różnej postaci. Możemy przed nim uciekać, ale możemy też stawić mu czoła. Bowiem nie jesteśmy sami, Jezus nas prowadzi. Mocni w Duchu przezwyciężajmy trudności, aby nie stawały nam na drodze w naśladowaniu Chrystusa i wypełnianiu Jego woli w naszym życiu. Pamiętajmy, będąc w każdym położeniu, że cierpienie nie jest celem samym w sobie i nie pochodzi od Boga. Bóg zawsze daje łaskę, aby pomimo cierpienia, trwać przy Jezusie.
„Wystarczy ci mojej łaski. Moc bowiem w słabości się doskonali”.
— 2 Kor 12, 8
