„Żal Mi tego tłumu, bo już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść. I jeśli ich puszczę zgłodniałych do domu, zasłabną w drodze, bo niektórzy z nich przyszli z daleka”. Odpowiedzieli uczniowie: „Jakże tu na pustkowiu będzie mógł ktoś nakarmić ich chlebem?” Zapytał ich: „Ile macie chlebów?” Odpowiedzieli: „Siedem”. I polecił tłumowi usiąść na ziemi. A wziąwszy siedem chlebów, odmówił dziękczynienie, połamał i dawał uczniom, aby je podawali. I podali tłumowi. Mieli też kilka rybek. I nad tymi odmówił błogosławieństwo, i polecił je rozdać. Jedli do syta, a pozostałych ułomków zebrali siedem koszów. Było zaś około czterech tysięcy ludzi. Potem ich odprawił. Zaraz też wsiadł z uczniami do łodzi i przybył w okolice Dalmanuty.
Refleksja:
Czy jest mi żal tych, których spotykam na co dzień? Może są tacy, którzy potrzebują jedzenia, ubrań, a może po prostu obecności? Czasem, żeby nakarmić drugiego wystarczy być i podjąć komunikację. Zadać kilka pytań. Wówczas może rozpocząć się proces mnożenia. Jezus ma siłę dać nam wszystko! Czy proszę Go o to, aby nie odwracał wzroku od tych, którzy są w potrzebie i sprostał ich wymaganiom nie w wyniku obowiązku, ale z miłości? Módlmy się o to, aby nasza wiara nigdy nie była za mała, aby zatrzymać się nie jeden raz i dążyć ku relacji!
„”Żal Mi tego tłumu, bo już trzy dni trwają przy Mnie, a nie mają co jeść”.
— Jezus
