(J 14, 15-16. 23b-26)
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania. Ja zaś będę prosił Ojca, a innego Parakleta da wam, aby z wami był na zawsze. Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę, a Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy. Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich. a nauka, którą słyszycie, nie jest moja, ale Tego, który Mnie posłał, Ojca. To wam powiedziałem, przebywając wśród was. A Paraklet, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem”.
Refleksja:
W tych słowach Jezusa z Wieczernika odsłania się serce relacji z Bogiem: nie formalizm, nie lęk, ale miłość jako fundament wiary i posłuszeństwa. „Jeżeli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” – to nie groźba, ale zaproszenie do bliskości. Posłuszeństwo nie rodzi się z obowiązku, lecz z miłości, która ufa, że Boża droga jest najlepsza.
W odpowiedzi na tę miłość, Jezus zapowiada największy dar: Ducha Świętego – Parakleta. Duch ten nie tylko będzie obecny, ale zamieszka w sercu ucznia, ucząc, przypominając i umacniając w wierze. To On umożliwia życie Ewangelią nie tylko jako teorią, ale jako żywą obecnością Boga w codzienności.
Jezus wyraźnie mówi: kto Go miłuje, ten zachowuje Jego słowo, i ten doświadcza zamieszkania Boga – Ojca i Syna – w sobie. To niesamowita obietnica: Bóg nie tylko przychodzi, ale zostaje.
Czy w mojej wierze jest więcej lęku czy miłości? Czy pozwalam Duchowi Świętemu przypominać mi słowa Jezusa i prowadzić mnie w codziennych wyborach? Czy moje życie staje się miejscem, gdzie Bóg ma swoje mieszkanie?
