J 20, 1. 11-18
Pierwszego dnia po szabacie, wczesnym rankiem, gdy jeszcze było ciemno, Maria Magdalena udała się do grobu i zobaczyła kamień od niego odsunięty. Maria stała przed grobem płacząc. A kiedy tak płakała, nachyliła się do grobu i ujrzała dwóch aniołów w bieli, siedzących tam, gdzie leżało ciało Jezusa: jednego w miejscu głowy, a drugiego w miejscu nóg. I rzekli do niej: „Niewiasto, czemu płaczesz?”. Odpowiedziała im: „Zabrano Pana mego i nie wiem, gdzie Go położono”. Gdy to powiedziała, odwróciła się i ujrzała stojącego Jezusa, ale nie wiedziała, że to Jezus. Rzekł do niej Jezus: „Niewiasto, czemu płaczesz? Kogo szukasz?”. Ona zaś sądząc, że to jest ogrodnik, powiedziała do Niego: „Panie, jeśli ty Go przeniosłeś, powiedz mi, gdzie Go położyłeś, a ja Go wezmę”. Jezus rzekł do niej: „Mario!”. A ona obróciwszy się powiedziała do Niego po hebrajsku: „Rabbuni”, to znaczy: „Nauczycielu”. Rzekł do niej Jezus: „Nie zatrzymuj Mnie; jeszcze bowiem nie wstąpiłem do Ojca. Natomiast udaj się do moich braci i powiedz im: „Wstępuję do Ojca mego i Ojca waszego oraz do Boga mego i Boga waszego”. Poszła Maria Magdalena oznajmiając uczniom: „Widziałam Pana i to mi powiedział”.
Refleksja:
Maria Magdalena przyszła do grobu w ciemności, niosąc ból i bezsilność. Szukała Tego, którego kochała, choć wszystko wskazywało, że Go straciła. I właśnie tam, pośród łez i pustki, Jezus objawił jej swoją obecność. Nie wielkim znakiem, ale prostym wezwaniem po imieniu. Zmartwychwstanie nie zawsze objawia się spektakularnie. Często przychodzi wtedy, gdy stoimy w ciszy serca, zagubieni i smutni. Wtedy właśnie Jezus mówi do nas osobiście. Rozpoznajemy Go nie oczami, ale sercem, które zna Jego głos.
Maria nie zatrzymała Jezusa dla siebie. Poszła i powiedziała innym. Taka właśnie jest wiara – nie do zatrzymania, ale do dzielenia się. Zrodzona z miłości, która nie poddaje się nawet wobec śmierci.
Wezwanie na dziś:
Nie zatrzymuj dla siebie doświadczenia miłości. Dziel się miłością z innymi. Bądź świadkiem Chrystusa zmartywchwstałego!
