(Mt 5,43-48)
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Słyszeliście, że powiedziano: „Będziesz miłował swego bliźniego”, a nieprzyjaciela swego będziesz nienawidził. A Ja wam powiadam: Miłujcie waszych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują; tak, będziecie synami Ojca waszego, który jest w niebie; ponieważ On sprawia, że słońce Jego wschodzi nad złymi i nad dobrymi, i On zsyła deszcz na sprawiedliwych i niesprawiedliwych. Jeśli bowiem miłujecie tych, którzy was miłują, cóż za nagrodę mieć będziecie? Czyż i celnicy tego nie czynią? I jeśli pozdrawiacie tylko swych braci, cóż szczególnego czynicie? Czyż i poganie tego nie czynią? Bądźcie więc wy doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski”.
Refleksja:
W tym fragmencie Jezus stawia przed nami jedno z najbardziej radykalnych i najpiękniejszych wezwań Ewangelii:
„Miłujcie waszych nieprzyjaciół”.
To nie jest zachęta do emocjonalnej sympatii wobec tych, którzy nas ranią, lecz wezwanie do decyzji serca, by odpowiadać dobrem na zło, modlitwą na prześladowanie, miłością na nienawiść.
Dlaczego? Bo tak kocha Bóg – bezwarunkowo. On „sprawia, że Jego słońce wschodzi nad złymi i dobrymi” – nie dzieli ludzi na godnych i niegodnych miłości, lecz obdarza wszystkich jednakową troską i łaską.
Jezus pokazuje, że prawdziwa miłość – ta, która czyni nas dziećmi Ojca – przekracza naturalne granice. Miłość łatwa, wobec tych, którzy są dla nas dobrzy, nie jest niczym nadzwyczajnym. Ale miłość wobec wrogów – to jest znak Królestwa Bożego, to jest serce przemienione łaską.
Na końcu Jezus mówi:
„Bądźcie więc doskonali, jak doskonały jest Ojciec wasz niebieski” – nie jako ciężar nie do uniesienia, ale jako zaproszenie do wzrastania w miłości, do stawania się coraz bardziej podobnym do Boga.
To droga trudna, ale to właśnie jest droga Ewangelii – miłości większej niż ludzka logika. Miłości, która nie zatrzymuje się na tym, co naturalne, ale sięga aż po krzyż i zmartwychwstanie.
