(Łk 24,1-12)
W pierwszy dzień tygodnia niewiasty poszły skoro świt do grobu, niosąc przygotowane wonności. Kamień od grobu zastały odsunięty. A skoro weszły, nie znalazły ciała Pana Jezusa. Gdy wobec tego były bezradne, nagle stanęło przed nimi dwóch mężczyzn w lśniących szatach. Przestraszone, pochyliły twarze ku ziemi, lecz tamci rzekli do nich: „Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj; zmartwychwstał. Przypomnijcie sobie, jak wam mówił, będąc jeszcze w Galilei: „Syn Człowieczy musi być wydany w ręce grzeszników i ukrzyżowany, lecz trzeciego dnia zmartwychwstanie”. Wtedy przypomniały sobie Jego słowa i wróciły od grobu, oznajmiły to wszystko Jedenastu i wszystkim pozostałym. A były to: Maria Magdalena, Joanna i Maria, matka Jakuba; i inne z nimi opowiadały to Apostołom. Lecz słowa te wydały im się czczą gadaniną i nie dali im wiary. Jednakże Piotr wybrał się i pobiegł do grobu; schyliwszy się, ujrzał same tylko płótna. I wrócił do siebie, dziwiąc się temu, co się stało.
Refleksja:
Poranek pierwszego dnia tygodnia. Kobiety idą do grobu z wonnościami – chcą oddać ostatnią posługę Temu, którego kochały. W ich sercach żałoba, a w rękach – zapach śmierci. Ale to, co miało być końcem, okazuje się początkiem nowego życia.
Grób jest pusty. Kamień odtoczony. Dwaj aniołowie pytają:
„Dlaczego szukacie żyjącego wśród umarłych? Nie ma Go tutaj – zmartwychwstał!”
To pytanie przebija się przez wieki. Ile razy szukamy nadziei w miejscach, które niosą tylko pustkę? Ile razy szukamy życia tam, gdzie jest tylko grób?
Kobiety uwierzyły. Pobiegły opowiedzieć uczniom. Ale ci… nie dowierzają. Ich serca jeszcze nie ogarniają tajemnicy. Piotr biegnie do grobu, widzi płótna i odchodzi zdumiony.
Zmartwychwstanie nie krzyczy. Ono dotyka serc, powoli, ale głęboko. Nie zmusza – zaprasza.
Ten pusty grób to zaproszenie do wiary, do życia pełnego nadziei, która nie zna końca.
Czy ja w to wierzę?
Czy pozwalam, by światło poranka Wielkanocy rozproszyło ciemności mojego życia?
Czy spotykam Żyjącego tam, gdzie się Go najmniej spodziewam?
Bo On naprawdę żyje. I czeka na mnie.
