(J 6, 35-40)
Jezus powiedział do ludu: „Jam jest chleb życia. Kto do Mnie przychodzi, nie będzie łaknął; a kto we Mnie wierzy, nigdy pragnąć nie będzie. Powiedziałem wam jednak: Widzieliście Mnie, a przecież nie wierzycie. Wszystko, co Mi daje Ojciec, do Mnie przyjdzie, a tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę, ponieważ z nieba zstąpiłem nie po to, aby czynić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał. Jest wolą Tego, który Mię posłał, abym ze wszystkiego, co Mi dał, niczego nie stracił, ale żebym to wskrzesił w dniu ostatecznym. To bowiem jest wolą Ojca mego, aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne. A Ja go wskrzeszę w dniu ostatecznym”.
Refleksja:
Jezus nie daje jedynie pokarmu – On sam jest pokarmem. Nie zaspokaja tylko ciała, ale nasyca duszę. Kto do Niego przychodzi, nie będzie łaknął; kto w Niego wierzy – nie będzie pragnął. To obietnica pełni, pokoju i wieczności.
Nie wszyscy jednak uwierzyli, mimo że Go widzieli. Dlatego Jezus przypomina: tylko wiara otwiera na życie wieczne. I zapewnia:
„Tego, który do Mnie przychodzi, precz nie odrzucę”.
To słowa ogromnej nadziei. Bóg nie odrzuca nikogo, kto do Niego przychodzi, nawet jeśli upadł, błądził, odszedł. Każdy, kto uwierzy w Syna, ma życie wieczne – nie jako nagrodę, ale jako dar miłości Ojca.
Wola Boża nie jest tajemnicą:
„aby każdy, kto widzi Syna i wierzy w Niego, miał życie wieczne”.
Wiara to nie tylko poznanie – to przyjęcie Jezusa jako chleba codziennego, który daje życie mocniejsze niż śmierć.
Czy przyjmuję ten chleb? Czy wierzę, że On mnie wskrzesi w dniu ostatecznym?
