Łk 11, 5-13
Jezus powiedział do swoich uczniów: „Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, użycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przybył do mnie z drogi, a nie mam co mu podać”. Lecz tamten odpowie z wewnątrz: „Nie naprzykrzaj mi się. Drzwi są już zamknięte i moje dzieci leżą ze mną w łóżku. Nie mogę wstać i dać tobie”. Mówię wam: Chociażby nie wstał i nie dał z tego powodu, że jest jego przyjacielem, to z powodu jego natręctwa wstanie i da mu, ile potrzebuje. I ja wam powiadam: Proście, a będzie wam dane; szukajcie, a znajdziecie; kołaczcie, a otworzą wam. Każdy bowiem, kto prosi, otrzymuje; kto szuka, znajdzie, a kołaczącemu otworzą. Jeżeli którego z was, ojców, syn poprosi o chleb, czy poda mu kamień? Albo o rybę, czy zamiast ryby poda mu węża? Lub też gdy prosi o jajko, czy poda mu skorpiona? Jeśli więc wy, choć źli jesteście, umiecie dawać dobre dary swoim dzieciom, o ileż bardziej Ojciec z nieba da Ducha Świętego tym, którzy Go proszą”.
Refleksja:
Jezus w tej przypowieści pokazuje, że modlitwa to nie tylko słowa, ale wytrwałe i ufne wołanie serca. Bóg nie jest kimś obojętnym, kto w końcu ustępuje, bo Go zamęczamy prośbami. Jest Ojcem, który naprawdę słucha i pragnie dobra swoich dzieci. Przykład przyjaciela pukającego w nocy do drzwi uczy, że modlitwa potrzebuje wytrwałości. Czasem wydaje się, że Bóg milczy, ale właśnie wtedy dojrzewa w nas zaufanie.
Jezus zachęca, by nie przestawać prosić, szukać i kołatać. Nie dlatego, że Bóg zwleka, ale dlatego, że chce nas przemienić, abyśmy nie tylko otrzymali, ale też zrozumieli, czym naprawdę jest dar. Na końcu Jezus mówi, że największym darem, jaki Ojciec może dać, jest Duch Święty. To On czyni nas dziećmi Boga i daje siłę, by żyć w miłości.
Wezwanie na dziś:
Nie zniechęcaj się, jeśli twoja modlitwa nie przynosi od razu odpowiedzi. Może właśnie w tej ciszy Bóg przygotowuje ci coś większego, niż o to prosiłeś.
