(Łk 2, 41-51)
Rodzice Jezusa chodzili co roku do Jerozolimy na Święto Paschy. Gdy miał On lat dwanaście, udali się tam zwyczajem świątecznym. Kiedy wracali po skończonych uroczystościach, został Jezus w Jerozolimie, a tego nie zauważyli Jego Rodzice. Przypuszczając, że jest w towarzystwie pątników, uszli dzień drogi i szukali Go wśród krewnych i znajomych. Gdy Go nie znaleźli, wrócili do Jerozolimy szukając Go. Dopiero po trzech dniach odnaleźli Go w świątyni, gdzie siedział między nauczycielami, przysłuchiwał się im i zadawał pytania. Wszyscy zaś, którzy Go słuchali, byli zdumieni bystrością Jego umysłu i odpowiedziami. Na ten widok zdziwili się bardzo, a Jego Matka rzekła do Niego: „Synu, czemuś nam to uczynił? Oto ojciec Twój i ja z bólem serca szukaliśmy Ciebie”. Lecz On im odpowiedział: „Czemuście Mnie szukali? Czy nie wiedzieliście, że powinienem być w tym, co należy do mego Ojca»? Oni jednak nie zrozumieli tego, co im powiedział. Potem poszedł z nimi i wrócił do Nazaretu; i był im poddany. A Matka Jego chowała wiernie wszystkie te wspomnienia w swym sercu.
Refleksja:
Zagubienie Jezusa musiało być dla Maryi i Józefa wstrząsem. Trzy dni niepewności, bólu, pytań bez odpowiedzi. A On w tym czasie — w świątyni, spokojny, zasłuchany, pytający.
To wydarzenie przypomina, że nawet bliscy Bogu mogą przechodzić przez momenty, w których wydaje się, że Go nie ma. Że zniknął, że zostawił, że nie rozumie naszego lęku.
A jednak: On jest. I zawsze jest „w sprawach Ojca” — także wtedy, gdy my tego nie widzimy. Dobrze, że Maryja „chowała te sprawy w sercu”. To zaproszenie, byśmy również nie panikowali w ciemności, ale pielęgnowali pamięć o świetle. Bo Bóg się nie gubi. I nigdy nas nie przestaje szukać — nawet jeśli na chwilę wydaje się nieobecny.
