Łk 12, 13-21
Ktoś z tłumu rzekł do Jezusa: „Nauczycielu, powiedz mojemu bratu, żeby się podzielił ze mną spadkiem”. Lecz On mu odpowiedział: „Człowieku, któż Mnie ustanowił nad wami sędzią albo rozjemcą?” Powiedział też do nich: „Uważajcie i strzeżcie się wszelkiej chciwości, bo nawet gdy ktoś ma wszystkiego w nadmiarze, to życie jego nie zależy od jego mienia”. I opowiedział im przypowieść: „Pewnemu zamożnemu człowiekowi dobrze obrodziło pole. I rozważał w sobie: „Co tu począć? Nie mam gdzie pomieścić moich zbiorów”. I rzekł: „Tak zrobię: zburzę moje spichlerze, a pobuduję większe i tam zgromadzę całe moje zboże i dobra. I powiem sobie: Masz wielkie dobra, na długie lata złożone; odpoczywaj, jedz, pij i używaj!” Lecz Bóg rzekł do niego: „Głupcze, jeszcze tej nocy zażądają twojej duszy od ciebie; komu więc przypadnie to, co przygotowałeś?” Tak dzieje się z każdym, kto skarby gromadzi dla siebie, a nie jest bogaty u Boga”.
Refleksja:
Człowiek z przypowieści Jezusa miał wszystko: obfite plony, ambitne plany, pewność, że teraz może już tylko odpoczywać i korzystać z życia. Nie miał jednego: rozeznania, że wszystko, co posiada, nie należy do niego na zawsze. Nie miał też świadomości, że życie to nie suma zgromadzonych dóbr, ale więź z Bogiem. Jezus nie potępia samych dóbr ani pracy, która do nich prowadzi. Przestrzega przed chciwością, przed tym, że człowiek może tak bardzo skupić się na tym, co doczesne, że zapomni o wieczności. Przecież nic nie zabierzemy ze sobą oprócz tego, kim się staliśmy: czy kochaliśmy, czy przebaczaliśmy, czy byliśmy hojni sercem.
To nie pieniądze są problemem, ale to, czy one służą nam, czy my im. Można być bardzo bogatym materialnie i ubogim duchowo, ale można także mieć niewiele, a być „bogatym u Boga”.
Wezwanie na dziś:
Zrób dziś coś hojnego: podziel się czasem, uwagą, uśmiechem albo czymś, co masz. Nie pytaj, czy ci się to opłaca. Zapytaj, czy czyni cię to bardziej wolnym i podobnym do Jezusa.
